هم کلاسی هایمان هی ما هلری های کلاس را مورد تمسخر قرار می دادند که: حلوا. حلکه ای. نُق. قِق. ما هم که کم نمی آوردیم و بلافاصله می گفتیم: شما ها به همین حلوا و حلکه ای زنده اید. همین امروز صبحانه چه خورده ای؟ بدون شک حلکه ای. شام دیشبتان چه بود؟ مسلماً نان و حلوا. الانم دهانت بوی شیر و زلبی می دهد.

ما به عنوان هلری های متعصب از این قطب مذهب جزیره، احساسات و عواطف مردم درستکار و زحمت کش سایر روستاهای جزیره را با جان ودل درک می کنیم. می دانیم که آنها هم کابوس یا کابوس هایی دارند. بزرگترین کابوس مشترک شب های قبله ای ها ( اینجا همه با همین نام آنها را می شناسند و هیچ گونه توهین و تحقیری هم در کار نیست ) این است که مبادا قنادی های هلر تعطیل شوند. فرض کن از یک قبله ای طلب داری و او هیچ جوره پولت را نمی دهد. اگر تهدید به قتل و شکایت و زد و خورد بی فایده بود، جمله " یا پولم را بده یا دیگه نمی گذارم بیایی هلر حلوا بخری" را بگو، تمام. شده دار و ندار خانه اش را می فروشد و بدهی اش را صاف می کند. شنیدی که امام مسجد هایشان پس از نماز چه دعاهایی می خوانند. یکی از دعاها که موقع گفتن آن اشک در چشم هر قبله ای با وجدانی جمع می شود همین است که : خداوندا، قنادی های هلر را از شر دشمنان و همۀ خطرات احتمالی حفظ بفرما. تصور بفرمایید همۀ قنادهای هلر اعتصاب کنند و یک مدت حلوا تولید نکنند. در این صورت دنیا با یک فاجعه انسانی مواجه خواهد شد. آن وقت است که مردم قبله همگی به علت کمبود حلوا در خون، توی بیمارستان ها بستری می شوند یا ابتدا به کما رفته سپس یکی پس از دیگری از بی حلوایی تلف می شوند. مواد ضروری و مورد نیاز برای بقا به آنها نمی رسد و آن وقت است که اگر بروی آنجاها با اجساد پراکنده آنها در کوچه و خیابان مواجه می شوی. اگر انسان های دیگر بدون آب یکی دو روز بیشتر دوام نمی آورند قبله ای ها بدون حلوا هلری خیلی هم که قوی باشند فوقش ده دوازده ساعت دوام بیاورند. قنادهای هلر از فروش حلوا به خود هلری ها که پول در نمی آورند. از میان این همه هلری شاید همش سه چهار خانواده سالی یک بار حلوا بخرند. آن هم احتمالاً برایشان مهمان قبله ای آمده و از ترس اینک مبادا آنها از بی حلوایی تلف شوند و جسد آنها روی دستشان بماند حلوا می خرند. در عوض قبله ای ها چه ؟ گذرشان که همیشه به هلر می افتد. نیایند حلوا بخرند که به رحمت ایزدی می پیوندند. مثلاً یک رمکانی می خواهد برود دیرستان باز از مسیری می رود که از هلر عبور کند. حلوا را خریده ( ماشاالله شش من شش من، برای ذخیره روز مبادا و دوران قحطی حلوا ) بعد دور می زند و می رود دیرستان.

از یه قبله ای پرسیدند این نوشدارو که میگن برای هر مرضی دواست چی چیه ؟ در حالی که دهانش آب افتاده بود و هیجان زده شده و اشک در چشمانش جمع شده بود، با لحنی عاشقانه گفت: آخ که قربونش برم . حلوا هلریه دیگه.  تا خون در رگ ماست / حلوا هلری رهبر ماست.

 با چند تا قبله ای داشتیم جدول حل می کردیم. رسیدیم به شرح " مایۀ حیات". می دانید چه شد؟ همۀ قبله ای ها با هم و متفق القول گفتند: میشه حلوا. آ. مایۀ حیات میشه حلوا؟ جالبه که سخت روی این نظرشان پافشاری می کردند. هر چه می گفتیم: بابا، مایۀ حیات میشه آب. نه ول کن نبودند.

چند تا قبله ای که خودشان درگیر کار و گرفتار بودند و نمی توانستند بروند هلر حلوا بخرند پولهایشان را دست یکی از همشهریان امانت دارشان دادند و خود با هزار بیم و امید عاشقانه به انتظار می نشینند. شبا هنگام که آن مسافر به قبله در آمدندی، منتظران حلوا به پیشوازش آمدندی و مدهوش و متحیر شُدندی. ازیرا او دست خالی برگشتندی و ملتی را در آستانه مرگ قرار دادندی. گرسنگان و بی حلوا ماندگان وی را ندا بدادندی که پس کو حلواها؟ او را حالتی پریشان دست بداد لیک سر را از گریبان به در آورد و نالان چنین گفت: در نظر داشتم که چون به هلر رسم کامیونی حلوا پر کنم هدیه اصحاب را ولی همین که به حلوا فروشی درآمدم خویشتن را در بهشت برین تصور بکردم و بوی حلوا آن چنان مستم بکرد که هوشم از سر و دامنم از دست برفت و دیگه همه چیز را اَیّاد اُمکه.

خوانندگان محترم بیکار و الاف، اگه مطلب خیلی بی مزه از آب در آمد تقصیر من نیست. ایراد از قبله ای هاست. بس که بی مزه اند آنها را توی حلوا هلری هم بیندازی بامزه نمیشن. به خدا.

نظرتان دربارۀ حلوا هلری چیست؟ زیاد حلوا می خورید یا کم؟ چرا اصلاً حلوا می خورید.

کاره باره؟ فعلاً بای بای.